“Normal” week

Voor het eerst sinds ik in mijn nieuwe familie ben, heb ik meegemaakt hoe een ”normale” week eruitziet. Met alle feestdagen en reisjes was het daar nog niet van gekomen.  Dat viel eerst wel weer even tegen, elke dag vroeg opstaan. Maar na een paar dagen was het ook wel weer fijn om een “normale“ dagindeling te hebben.

’s Ochtends eerst samen met Meggan ontbijten, en daarna de rest van de ochtend samen spelen. Er zijn een paar speeltuintjes in de buurt en als het regent is de gymzaal open en kunnen we daarheen. Dat is voor mij heel leuk, alle kinderen kunnen fijn spelen en de Au Pairs, Nannies en ouders kunnen rustig zitten en kletsen. Ook zijn we naar de bibliotheek gegaan, hier hebben ze niet alleen storytime, maar ook playtime. Dus ook hier zijn we een paar dagen in de week te vinden. 

Buiten het “werk” om begint mijn leven ook weer een beetje vorm te krijgen. Ik heb intussen toch al een aantal mensen ontmoet waar ik het goed mee kan vinden. Dit is leuk voor playdates, maar ook om even gezellig koffie te drinken. Op donderdagavond ben ik nu met lessen Italiaans begonnen. De eerste les heb ik al gehad en dat vond ik echt leuk. Ik volg de les samen met een groep hele gevarieerde mensen. Er zit een andere Au Pair in mijn groep. Verder zijn het mensen die met pensioen willen in Italië, mensen die italiaanse familie hebben en daarom de taal willen leren en mensen die banen in Italië aangeboden krijgen. Ik ben benieuwd hoeveel italiaans ik daadwerkelijk over een aantal weken spreek!

Afgelopen zondag heb ik voor het eerst ook de omgeving rondom Seattle eens verkend. Samen met Alice, een Au Pair uit Duitsland, heb ik een wandeling op “Tiger Mountain” gedaan. We waren ‘s ochtends met de auto vertrokken, het was een hele mooie, zonnige dag. Dat was ook wel te merken toen we aankwamen, nergens was meer een parkeerplek te vinden. Na een half uur rondrijden ging er eindelijk iemand weg en konden we die plek innemen. Vol goede moed begonnen we dan aan de klim. Maar na een half uur waren onze benen al helemaal verzuurd! Het pad liep ontzettend stijl omhoog. En terwijl wij elke 10 minuten moesten stoppen werden we ingehaald door kinderen van 7 en ouders die een baby op hun rug droegen. Wij waren duidelijk niet voorbereid op deze wandeling, maar wat waren we blij toen we na anderhalf uur de top bereikte! Wat een prachtig uitzicht, het was een hele heldere dat dus je had een geweldig uitzicht op Mount Rainier. Hier konden we even lekker van de zon genieten voor we weer naar beneden moesten. Naar beneden lopen ging wel drie keer zo snel als naar boven, maar het was het waard!